202/1101. Ios (Ios). Arétalogie d'Isis.
Stèle en marbre brisée à la partie inférieure. IIIe s. p.C.
[---(?) Εἴ]-
σι[δι Ὀσείρ- ou Σεράπ]ιδι Ἀνούβιδι /
Κα[ρποκρά]τηι.
3a Εἶσις ἐγώ εἰμι / ἡ τύραννος πάσης χ<ώ>ρας·
5
3b καὶ / ἐπαιδε[ύ]θην ὑπὸ Ἑρμοῦ καὶ /
3c γράμματα εὗρον μετὰ Ἑρμοῦ / τὰ δημόσια, ἵνα μὴ τοῖς αὐτοῖς / πάντα γράφηται.
4 Ἐγὼ νόμους / ἀνθρώποις ἐθέμην, καὶ ἐνομο/θέτησα ἃ οὐδεὶς δύναται μετα/θεῖναι.
5 Ἐγώ εἰμι Κρόνου θυγάτηρ / πρεσβυτάτη.
6 Ἐγώ εἰμι γυνὴ καὶ / ἀδελφὴ Ὀσείρε<ω>ς βασιλέ<ω>ς.
10
9 Ἐγώ / εἰμι θεοῦ Κυνὸς ἄστρωι ἐπιτέλ(λ)ουσα. /
10 Ἐγώ εἰμι ἡ παρὰ γυναιξὶ Θεὸς καλου/μένη.
11 Ἐμοὶ Βούβαστις πόλις <ὠ>ικοδο/μήθη.
12 Ἐγὼ ἐχώρισα γῆν ἀπ´ οὐρανοῦ. /
13 Ἐγὼ ἄστρων ὁδοὺς ἔδειξα.
15
14 Ἐγὼ ἡλίου καὶ / σελήνης πορείαν συνέταξα.
15 Ἐγὼ θαλάσ/σια ἔργα εὗρα.
16 Ἐγὼ τὸ δίκαιον ἰσχυρὸν ἐποί/ησα.
17 Ἐγὼ γυναῖκα καὶ ἄνδρα συνήγαγα. /
18 Ἐγὼ γυναιξὶ δεκάμηνον βρέφος ἐνέταξα. /
20
19 Ἐγὼ ὑπὸ τέκνων γονεῖς φιλοστοργεῖσθαι ἐνο/μοθέτησα.
20 Ἐγὼ τοῖς ἀστόργοις γονεῖσι δια/κειμένοις τειμωρίαν ἐπέθηκα.
21 Ἐγὼ μετὰ / τοῦ ἀδελφοῦ Ὀσείρε<ω>ς τὰς ἀνθρωποφαγίας ἔπαυσα. /
22 Ἐγὼ μυήσεις ἀνθρώποις ἀνέδειξα.
23 Ἐγὼ ἀγάλματα / θεῶν τειμᾶν ἐδίδαξα.
25
24 Ἐγὼ τεμένη θεῶν εἱδρυσά/μην.
25 Ἐγὼ τυράννω[ν] ἀρχὰς κατέλυσα.
27 Ἐγὼ στέργε/σθαι γυναῖκας ὑπὸ ἀνδρῶν ἠνάγκασα.
28 Ἐγὼ τὸ δί/καιον ἰσχυρότερον χρυσίου καὶ ἀργυρίου ἐποί/ησα.
29 Ἐγὼ τὸ ἀληθὲς καλὸν ἐνομοθέτησα / νομίζεσθαι.
30
30 Ἐγὼ συνγραφὰς γαμικὰς εὗρα. /
31 Ἐγὼ διαλέκτους Ἕλλησι καὶ βαρβάροις διεταξά/μην.
32 Ἐγὼ τὸ καλὸν καὶ τὸ αἰσχρὸν διαγεινώσκες/θαι [ὑπ]ὸ τῆς φύσεως ἐποίησα.
33 Ἐγὼ ὅρκου φόβον / [δεινότατο]ν ἐπ[οίησα].
33 Ἐγὼ ὅρκου φόβον / [δεινότατο]ν ἐπ[οίησα].
35
34 [Ἐγὼ τὸ]ν ἀδίκως ἐ[πιβου/λεύοντα]
« [.(?).] à Isis, à [ ...]is, à Anubis et à Karpocrate. (...). »
IG XII 5, 14 ; W. Peek, Der Isishymnus von Andros und verwandte Texte, Berlin, 1930, p. 121, 123 et 125 ; R. Harder, Karpokrates von Chalkis und die memphitische Isispropaganda, Berlin, 1943, p. 21.
Pour la suite du texte, voir la traduction de l’Arétalogie de Kymè n° 302/0204.
L. 1 [Σεράπ]ιδι Hiller, Peek, [Ὀσείρ]ιδι Harder; si l’on considère que l’Arétalogie ne mentionne pas Sarapis mais Osiris, la restitution de R. Harder semble plus logique; mais considérant la date de rédaction de cette version et le nom des trois autres divinités nommées, on peut préférer la restitution de Hiller. La dédicace qui précède l’hymne semble indiquer que c’est un fidèle ou un membre du clergé qui a offert au sanctuaire (d’Ios(?)) la stèle portant cette copie de l’Arétalogie; sur Karpocrate, cf. n° 104/0206.
L. 3a, 6, 11 et 21 des ω corrigent les o que portait originellement la pierre.

Il s’agit d’une autre version de l’arétalogie de Kymè n° 302/0204, en termes quasi identiques, mais plus pauvre; manquent les ll. 7 Ἐγώ εἰμι ἡ καρπὸν ἀνθρώποις εὑροῦσα, 8 Ἐγώ εἰμι μήτηρ Ὥρου βασιλέως et 26 Ἐγὼ φόνους ἔπαυσα (les nn° en gras font références aux versets du texte de Kymè, le seul complet); cf. également les exemplaires de Thessalonique n° 113/0545 et Telmessos n° 306/0201.